De opdracht was om een foto te maken van ‘iets’ wat je dierbaar is. Het mocht van alles zijn, een voorwerp, een foto, een schilderij, een tekening enz. Uiteindelijk heb ik mijn knuffel gefotografeerd.Helaas weet ik niet meer van wie ik hem gekregen heb. Maar ik weet wel dat ik hem al vanaf me geboorte heb. Ik heb hem jaren lang bijna overal mee naartoe genomen. Naar school kon natuurlijk niet. Maar als ik naar school toe ging zette ik hem op de bank en zwaaide ik hem gedag. Het konijntje had niet echt bepaald een naam, maar ik zei altijd knuffie.
Zo nu en dan moest knuffie in de was. Dan ging ik voor de wasmachine zitten, net zolang tot hij er weer uit mocht. En dan werd hij met z’n oortjes aan de waslijn gehangen totdat hij droog was.
Ik praatte ook wel eens tegen me knuffel. Niet dat hij wat terug zei, maar in mijn gedachte denk ik wel. En ik heb vooral veel met knuffie geknuffeld. Vandaar dat hij nu helemaal kaal is.Ik moest hem ook altijd hebben als ik ging slapen.
Eigenlijk heb ik geen idee waarom ik zo aan die knuffel gehecht ben geraakt. Hij heeft vroeger in mijn wieg gelegen. Misschien dat ik toen het makkelijkst bij die knuffel kon, of dat ik de vorm gewoon mooi vond. En dan die schattige bruine konijnen oogjes. En het handigste was dat ik alles tegen hem kon zeggen, want hij zei toch niks terug. Eigenlijk heeft hij nu nog steeds een soort van waarde voor me. Ik zou hem ook echt niet zo weg kunnen gooien. Best raar, want ik doe er eigenlijk verder niks meer mee. Ik knuffel er niet meer mee, ik praat er niet meer tegen, maar toch doe ik hem niet weg.
